Ik zou bijna zeggen hoe makkelijk dat ging. Van een inwoner van Nederland ben je binnen een dag ineens asielzoeker. 

Inschrijven in de gemeente was nog een heel gedoe. Ze begrepen niet echt waarom mijn man niet mee ging verhuizen. De koopwoning stond te koop en we hadden in zeer korte tijd ook al vele bezichtigingen gehad. Mijn man verbleef in het huis en zorgde dat alles netjes was. In de weekenden reisde hij van zijn werkplek in Amsterdam dan helemaal naar Belgie. 

Vaak was de auto volbeladen met dozen die we hier dan weer gelijk moesten uitpakken zodat hij de lege weer mee kon nemen. Het bed stond nog in Nederland dus ik mocht, met dikke buik, op een luchtbed. De kinderen sliepen op een matras op de kamer. Zij vonden het logeren/ camperen eigenlijk wel leuk. 

We gingen in juni naar Belgie. Dus het weer was ook lekker. Als eerst hadden we dus de loopfietsen en zwembadje meegenomen. Zo hadden de jongens de minste last van het verhuizen. Door het mooie weer stond ook altijd de deur open en de tuin hier was vele malen groter dan we hadden. 

Maar we hadden ook wel problemen. De huisbaas zou deze allemaal gaan oplossen. De woning is best oud en sommige dingen waren echt aan vervanging toe. Maar als het dan zover kwam, was het ineens onze schuld. We hebben dus aardig wat dingen uit eigen zak moeten betalen. Sommige dingen wilde zij wel doen als we mee betaalde. Ondanks dat ons contract wel duidelijk is, hebben we ook weinig zin in gezeur. Ze heeft er nogal een handje van elke keer aan de deur te komen en rond het huis te `snuffelen`. Nu is het natuurlijk haar huis en heeft ze het recht te weten hoe het er van binnen uitziet, maar elke week `stiekum` binnen gluren vinden we niks. 

Ondanks dat wonen we hier al wel 2,5 jaar. We hebben best pech gehad met het werk van mijn man. De baas, van het bedrijf waar hij jaren voor werkte, bleek met de noorderzon vertrokken te zijn. Natuurlijk inclusief alle lonen en andere zaken. Dus daar zaten we dan. Gelukkig was er een collega die nog alles probeerde te redden en het bedrijf overnam. Toen leek het ons goed, we kregen immers weer loon, maar we moesten ook bepaalde rechten opgeven. In iedergeval ging m´n man stoppen met zijn baan in Nederland. 

Hij vond een leuke baan in Belgie bij een klein bedrijfje. Opzich leek alles goed. Hij had leuke projectjes en leuke collega´s. Tot we het loon steeds later kregen. Uiteindelijk kregen we het ook niet meer. En de beste baas was nergens te bekennen. 

Door deze tegenslagen hebben we best veel kosten moeten maken helaas. Verhuizen naar een andere woning zat er niet echt in. En ondanks we in dit huis best 3 jaar wilde blijven, zo lang duurt het contract, willen we nu graag weg. Iets van onszelf waar we kosten in kunnen steken en er ook echt iets voor terug kunnen krijgen. Nu is het redelijk zinloos. 

Mijn man heeft wederom een nieuwe baan. Dit keer bij echt een leuk bedrijfje. Het is van een Nederlander die gevestigd is in Belgie. Zo af en toe werkt m´n man dus in Belgie en anders in Nederland. Deze baas, is eigenlijk net als de vorige, enorm aardig en behulpzaam. We zijn nog steeds op onze hoedde, al lijkt dit niet nodig. We hebben het beter nu gelukkig!

En als je het beter hebt ga je ook weer verder kijken. Dat betekend dus ons eigen stekkie!!!